Rozdział VII

Przez chwilę wydawało jej się, że jej serce stanęło. A potem, wraz z oddechem do jej organizmu dostały się słowa Damona. Jednak dopiero gdy dotarły do mózgu, naprawdę zrozumiała.
Zabiłem go. On go zabił. On zabił własnego ojca.
- Dlaczego? - jakimiś cudem tylko to pytanie przyszło jej na myśl.
Spojrzała na swoje ręce i zauważyła, że drżą. Dziwne. Nic nie czuła. Nie odczytywała reakcji własnego ciała.
- Zrobił coś okropnego, czego nie mogłem mu wybaczyć - powiedział zadziwiająco spokojnym głosem. Sięgnął po rękę Eleny, ale dziewczyna odsunęła się od niego na drugi koniec pokoju.
- Czyli co? - spytała drżącym głosem.  Podziwiała siebie, że jeszcze walczyła, że nie uciekła.
Nie.  Tak w zasadzie to była z jej strony głupota.
- Eleno - westchnął Damon, spoglądając przez okno. Przez chwilę wydawało jej się, że jest mu trochę przykro. - Teraz już wiesz, dlaczego trzymałem swoją przeszłość w tajemnicy.
- Nie odpowiedziałeś! - zawołała, przyciskając plecy do ściany.
- Pytam po raz ostatni: naprawdę chcesz wiedzieć? - syknął, odwracając twarz w jej stronę. Znowu był zły.
- Umieram z ciekawości - rzuciła.
- Jakże pięknie powiedziane - zaśmiał się ironicznie.
Dobra. Ten facet był debilem. Przystojnym debilem.
-  Moja matka nie żyje przez mojego jakże kochanego i równie martwego ojczulka - powiedział z wyrzutem, siadając ciężko na łóżku.
- Stanąłeś w jej obronie? - spytała Elena, widząc jakiś cień szansy na pozytywny obrót tej sprawy.
Popatrzył na nią dziwnie, skanując ją wzrokiem. Spięła się mimowolnie. W jego oczach naprawdę było coś takiego... nienormalnego.
- Miałem bronić trupa? - spytał głosem wyzutym z emocji. - Nie, kochanie. Wymierzyłem sprawiedliwość.
Cisza z sekundy na sekundę stawała się coraz bardziej niezręczna. W końcu Elena nie wytrzymała i odchrząknęła nerwowo.
- Jak to zrobiłeś? - spytała, zamykając oczy.
- No wiesz... oszczędzę ci szczegółów - powiedział szorstko, nagle wstając. - Pójdę już - dodał, patrząc na nią chłodnym wzrokiem. Uczucie wstrętu nadal było w Elenie żywe, a szok odmawiał jakiegokolwiek ruchu. Mimo wszystko jednak zaczerwieniła się w reakcji na jego spojrzenie.
Uśmiechnął się nieznacznie, szybko jednak spoważniał. Wziął swoją kurtkę, którą zostawił poprzedniego dnia, z czarnego krzesła obrotowego i otworzył okno.
- Zgaduję, że nie chcesz mnie już widzieć nigdy więcej - powiedział spokojnie, gapiąc się w przestrzeń. - Kto chciałby przebywać z potworem?
Dałaby głowę, że w odbłysku słońca przez chwilę widziała w oczach Damona łzy.
- Nie mów tak - szepnęła, nadal nie ruszając się z miejsca.
- Więc jak mam mówić? - Elena sama już nie wiedziała, czy woli kiedy krzyczy, czy gdy mówi tak spokojnie jak teraz.
- Każdy ma szansę się zmienić - stwierdziła nieśmiało.
- Ale wiesz co? Ma szansę, ale musi żałować - powiedział, a jego klatka piersiowa poruszała się szybko. Widziała, jak mocno trzyma framugę okna, jak uwidatniają się żyłki na jego dłoni i skroniach. - A ja cieszę się, że go zabiłem. Jestem z tego powodu cholernie szczęśliwy!
Oczy Damona niebezpiecznie zalśniły, kiedy wypowiadał te słowa. Elena wzdrygnęła się mimowolnie i głośno przełknęła ślinę.
- Co ja sobie w ogóle myślałem? - spytał cicho, kręcąc głową. - Chciałem żyć normalnie. Uciec od przeszłości. Ale miałaś rację. To, co było,  jest częścią teraźniejszości. Dlatego nie ma dla mnie ratunku - stwierdził.
- Możesz spróbować - podsunęła Elena.
Damon tylko zaśmiał się gorzko.
- Boisz się mnie - stwierdził. - Nigdy mi nie zaufasz.
I znów spojrzał w jej oczy, hipnotyzując ją całym sobą. Dlaczego zawsze traciła oddech w takiej sytuacji? Bez tlenu jej mózg nie funkcjonował normalnie i podejmowała głupie decyzje.
- Nie.
I głupio gadała.
- To nie ma sensu - stwierdził.
- Zawsze jesteś taki uparty? - spytała, wreszcie ruszając się z miejsca. - Po pierwsze się uspokój.
- Jestem spokojny - zapewnił, jednak ton jego głosu świadczył zupełnie o czymś innym.
- Właśnie widzę - mruknęła, podchodząc bliżej. Była naprawdę blisko. Za bardzo wręcz. Czuła już zapach Damona i jego oddech na swojej głowie.
Dotknęła jego dłoni, która ściskała mocno drewnianą framugę okna. Poczuła chłód. Ręką była sztywna i zimna. Położyła na niej całą swoją dłoń, ale zorientowała się, że ręką Damona jest zbyt duża, aby objąć ją całą. Uśmiechnęła się lekko widząc tą różnicę.
- Uspokój się - powtórzyła.
Wypuścił powietrze z płuc z głośnym sykiem i niespodziewanie złapał ją za rękę.
- Już mówiłem - powiedział, kiedy spojrzała na niego pytająco. - Jestem spokojny.
- Chcę ci tylko powiedzieć, że nie mam w zwyczaju przekreślać ludzi ze względu na ich przeszłość - wyznała Elena. Czuła się trochę dziwnie, stojąc tak blisko chłopaka. Nie, nie był to już strach.
- Nawet jeśli są mordercami? - spytał, splatając ich palce.
Dziewczyna spięła się na te słowa. Zauważyła, że straciła czucie w całym ciele. Jakby żyła w innym wymiarze, jak gdyby lewitowała.
- Nawet - odparła głosem, którego nie poznawała, choć należał do niej. - Każdy zasługuje na drugą szansę.
Zauważyła, że Damon patrzy na nią dziwnie, jakby z poczuciem winy. Pomyślała, że to dobry znak.
Telefon Eleny rozdzwonił się już drugi raz tego wieczora. Ten dźwięk przywrócił Elenę na ziemię.
- Dobranoc - powiedział jeszcze Damon, dziwnie zmienionym głosem. Rozplótł ich palce i wyskoczył przez okno.
Zanim Elena zorientowała się, co tak naprawdę się dzieje, chłopaka już nie było. Znowu.
Podeszła do telefonu i odebrała połączenie od nieznanego numeru.
- Witaj Eleno. Mówi Jenna - usłyszała formalny głos cioci.
- Cześć - wydusiła zachrypniętym głosem.
- Zobaczymy się dziś na kolacji u mnie w domu? Za godzinę? - spytała Jenna radosnym tonem. To było do niej naprawdę niepodobne.
- Jasne - odparła Elena lakonicznie.
- Cudownie. George cię odwiezie. I ubierz się ładnie.
Koniec. Usłyszała jeszcze sygnały oznaczające, że połączenie zostało zakończone.

###

Elena przez całą kolację była dziwnie otępiała i nieobecna duchem wśród obecnych na kolacji u cioci. Myślała, że będzie siedziała sam na sam z Jenną i że usiądą przy małym stoliku w kuchni, jedząc jakąś zupę. Pomyliła się. Ciotka sprosiła do swojego dość dużego domu koleżanki z pracy oraz ich towarzyszy, a także zapowiedziała przybycie jej chłopaka.
Taka rodzinna pojednawcza kolacyjka.
- Piękny obraz, prawda? - zagadnęła Elenę jakaś kobieta.
Dziewczynę tak naprawdę guzik obchodził jakiś tam obraz, który na pierwszy rzut oka mógłby przedstawiać kawałek dywanu. Kiwnęła więc tylko głową i wróciła do swojego świata.
Skłamałaby, gdyby powiedziała, że nie myśli o Damonie.
Zatruł jej umysł. Czuła się tak, jakby owiała ją gęsta mgła i powoli ją dusiła. Zaciskała jej gardło, żołądek, osłaniała mózg, przez co traciła kontakt z rzeczywistością.
Jedna myśl nie dawała jej spokoju: Damon zabił własnego ojca. Przytłaczało ją to. Po prostu czuła się z tym źle. Może rzeczywiście powinna siedzieć cicho i nie mieszać się w przeszłość niejakiego Damona Salvatore?
Sprawdziła przed wyjściem słowo "salvatore" w tłumaczu. Oznaczało zbawcę. Jakaż ironia.
- Eleno - z zadumy wyrwał ją głos Jenny. - Chciałabym ci kogoś przedstawić.
Dziewczyna odwróciła się i u boku cioci zobaczyła wysokiego mężczyznę. Jego włosy miały kolor piasku na plaży o zachodzie słońca, a opaloną twarz pokrywał lekki jasny zarost. Oczy mężczyzny były jasnoniebieskie, jednak nie aż tak przejrzyste jak tęczówki Damona.
- Eleno, Alarick Saltzman. Kochanie, to moja siostrzenica Elena - powiedziała Jena.
Alarick miał cudowny uśmiech i chętnie to udowadniał. Wyglądał naprawdę sympatycznie. Emanował pozytywną energią i zaraził nią nawet Elenę.
- Mów mi Rick - powiedział i ucałował jej dłoń.
- Miło... - odezwała się Elena, jednak nie dane było jej dokończyć.
- Alarick jest szeryfem policji w mieście - wtrąciła Jenna. - Na pewno przyjdzie czas, kiedy poznacie się lepiej.
A potem pociągnęła mężczyznę za ramię i zniknęli za zakrętem korytarza. Widziała tylko, że Alarick posyła jej przepraszające spojrzenie. W tamtej chwili znienawidziła Jennę. Naprawdę zapragnęła być w domu.

###

- I co? - To pytanie powitało Damona zaraz po przekroczeniu progu salonu. Stefan siedział na czerwonej kanapie i obracał w dużej dłoni pustą szklankę.
- Nic - odburknął Damon, podchodząc do mahoniowego barku. Otworzył mebel i ze złością stwierdził, że jest pusty. - Wypiłeś wszystko? - syknął.
- Nie - zaprzeczył jego brat. - Schowałem.
- Oddaj. To moja whisky - powiedział ostro, podchodząc do Stefana. Tego dnia był naprawdę nie w humorze.
- Nie - odparł groźnie szatyn. - Pijesz za dużo.
- Odezwał się abstynent - warknął Damon,  wytrącając szklankę z ręki brata. Na szczęście spadła na miękki dywan.
- To jest ostatnia szklanka z zastawy matki - powiedział Stefan oschle. - Wszystkie pozostałe rozpierdoliłeś w drobny mak,  kiedy byłeś pijany. Lepiej dla ciebie,  żeby chociaż ta została.
Damon zacisnął usta w wąską linię i wbił mordercze spojrzenie w brata.
- Idę do baru - oznajmił.
- Nawet nie próbuj - powiedział Stefan lekkim tonem, podnosząc szklankę z ziemi. - Zagroziłem Mattowi, że jeśli sprzeda ci alkohol, rozwalę mu łeb.
Damon syknął tylko przeciągle i opadł na fotel naprzeciwko siedzenia Stefana.
- Znajdę sposób - powiedział cicho, uśmiechając się.
- Co tam u Eleny? - spytał Stefan, zmieniając temat. - Jak się toczy sprawa?
- Szybko - odparł Damon krótko, zakładając ręce za głowę.
- Kiedy będzie gotowa? - spytał.
- A jak myślisz? - spytał Damon, robiąc minę, jakby Stefan założył sobie właśnie bokserki na głowę. - Ta laska w ciągu tygodnia będzie moja. Może nawet wcześniej.
- No - brwi Stefana uniosły się do góry w geście podziwu. - Co jej natłukłeś do głowy?
Damon zmarszczył brwi i wbił wzrok w obraz wiszący nad kominkiem.
- Powiedziałem jej prawdę.
Stefan otworzył tylko szerzej oczy i machinalnie wstał, upuszczając szklankę, o którą wcześniej było tyle hałasu. Ta ominęła jednak dywan i uderzyła w drewniany parkiet, rozbijając się na tysiąc kawałków z brzękiem.
- Och, braciszku - skarcił go Damon, patrząc na szkło rozpryśnięte na podłodze. - To była ostatnia szklanka.
- Powiedziałeś jej prawdę?! - zawołał Stefan, nieźle wkurzony. - Czy ty masz mózg, czy może usmażył ci się przez te fajki?
- Nie powie nikomu - zapewnił.
- Jaką masz pewność, co? - syknął chłopak, podchodząc do brata. - Dobrze wiesz ,że gdyby nie Alarick, siedzielibyśmy w pierdlu.
- Elena nikomu nie powie - powtórzył trochę ostrzej. - Jest przekonana, że mi pomaga. Mam wszystko pod kontrolą - powiedział, patrząc mu w oczy. A potem przeniósł wzrok na podłogę i skrzywił się lekko. - Sprzątnij to.
- Idiota - warknął Stefan i poszedł na górę.
- Kiedy już zdobędę pamiętnik, będziesz mnie całował po stopach! - zawołał jeszcze Damon i z niesmakiem popatrzył na ostatnią, już zniszczoną, pamiątkę po mamie. Szklanka leżała rozbita na drobne kawałki. Jak on.
Nigdy w życiu nie czuł się tak dziwnie.
Droga mamo... - pomyślał.
A potem machnął ręką i zamknął oczy.

###

WITAM WAS SMUTNO.
TO, CO SIĘ STAŁO ŻE STEFANEM PRZECHODZI LUDZKIE POJĘCIE XC
SMUTAM. BOLI MNIE GŁOWA I PIEKĄ OCZY ( Z PŁACZU M.IN.) xC
ALE POMYŚLAŁAM, ŻE DOTRZYMAM SŁOWA :)
TAKIE ZRYTE COŚ... KURDE, WYBACZCIE X (
xxx